Ashâbu'l-Heyâkil

Ashâb-ı Heyâkil, "Heykel as­habı" da denilir. Heykellere ve yıldızlara taparlar. Allah'a yaklaş­mak için ruhanilere, ruhanilere yaklaşmak için ruhanileri temsil eden heykellere, ibadet ederler. Allah'a yaklaşmak için aracıların gerekliliğine ve bu aracıların da görülür varlıklar olması gerekti­ğine inanırlar. "Yedi Gezegen" diye isimlen­dirdikleri heykellere sığınırlar. Önce bunların evlerini, so a do­ğuş ve batış yerlerini, so a huylarıyla ilgili uygun olan ve olma­yan şekillerde bitişmelerini, so a buna göre gecelerin, gündüzlerin, saatlerin taksimlerini, aynca aynı şekilde kişilerin memleketlerini, geleceklerini öğrenmeye çalışmış­lar, bunun üzerine mühürler kazmışlar, bir takım dualar, efsunlar ezberlemişler, her yıldıza/gezegene bir gün ayırmışlar, ona özgü elbiseler giymişler ve bunlara rabler, ilahlar, Allah'a da rablerin rabbi demişler. Bazıları da Güneş'i, ilahla­rın ilahı kabul etmişler. Bunları temsilen heykeller yapmışlar. Çünkü heykellerin bedenlerinin ruhaniyet olduğuna inanmışlar­dır. So a yıldızların iş ve tesiri üzerine bir takım kitaplar yazmışlardır. Böylece, sihir, kehâ­net, tencim, tahtim, ta'zim, suver gibi acaip sanatlar icat etmişlerdir. [235]


16.02.2009 tarihinden beri 3775 defa okundu. Son takip: 08.10.2024 - 04:23